Mijn EGO

IK, als zodanig besta niet, maar omdat mijn brein het idee heeft dat ik afgescheiden ben van het geheel en een individu ben zal ik me in dit stuk bedienen van het woordje IK.

Ik ben een vat vol tegenstrijdigheden. Totaal niet consequent. Wil graag zonder ego zijn maar heb een  ego, wat ook nodig is om te kunnen ervaren. Probeer mijzelf niet te identificeren met mijn aangeprate ik, maar doe dit regelmatig toch. Ik zie mijzelf als wijs en spiritueel, maar ben tegelijkertijd totaal onwetend en aards. Kortom chaos ten top. Word me al jaren meer bewust van de waarheid, maar ik weet dat ik de ene waarheid nooit kennen zal. 

Ik ken liefde voor mijn twee kinderen, honden en andere geliefden om mij heen. Ik vind het leven soms zwaar en dan zie ik weer de lichtheid en dans ik weer op de oneindige liefde van het simpel zijn. Ja, het valt niet mee om mij te zijn. Er zijn minder complexe mensen zogezegd. Ik heb veel meegemaakt in dit leven en dat heeft mij gevormd maar ook weer helemaal niet. Wat is bedoel is: er hebben zich veel traumatische maar ook mooie gebeurtenissen voorgedaan in mijn leven. Er is één ik (aangeprate identiteit) die hierdoor is gevormd en soms identificeer ik mij hiermee en dan kan ik heel veel zelfmedelijden hebben of schuldgevoelens en zelfs depressieve klachten. Er is ook een ander ik dat leeg is en onveranderbaar blijft. Het is een zogenaamde lege achtergrond gevuld met liefde, eenvoud en simpliciteit. Als ik me in deze ruimte bevind bestaat die andere aangeprate ik niet meer en voel ik mij fijn, vervuld, liefdevol en één. Ik geloof niet in de God uit de Bijbel, dat maakt mij een Atheist maar ik ben wel spiritueel want ik geloof wel degelijk dat wij allemaal God zijn en één van een enorme intelligentie, het grote totaal waar wij geen grip op kunnen krijgen. Het is een onbegrijpelijke liefdevolle intelligente kracht die alles mogelijk maakt. Wij zijn één materie, één met dieren, planten en alles wat is. De enorme complexiteit van het bestaan waar miljoenen knappe koppen zich mee bezig houden om 'het geheim' te ontrafelen. Het geheim (God, het Universum, Het Alles, Intelligentie, Gaia) hoe je het ook noemen wilt, laat zich niet ontrafelen. Het is gewoon. Wij zijn een cel in dat grote lichaam en deze kleine cel kan nooit het gehele lichaam kennen. Je komt nog het dichtste bij door in die leegte te zijn. Ooit had ik een droom dat ik een kleine cel was. In die cel ging ik naar het allerkleinste deeltje in die cel en toen ik deze bereikte kwam ik in het universum terecht, in het geheel. Toen begreep ik hoe klein en tegelijkertijd hoe groot ik was.

Deze website staat vol gedichten, blogs, hersenspinsels, quotes van mensen die mij hebben geïnspireerd. Als ik één iemand met mijn website kan inspireren of wellicht tot meer zelfinzicht en bewustzijn kan laten komen dan ben ik blij dat ik dit project begonnen ben.

Dit hele leven lijkt redelijk gevuld en heeft mijn ego gevormd uiteraard. Maar als ik dit ook allemaal echt zou geloven in die zin dat ik het echt bloedserieus neem en mijzelf hier 100% mee identificeer dan denk ik dat ik niet vrolijk kan zijn. Het verleden bestaat alleen in je gedachten. Het was het NU van ooit. Tijd is een verzonnen element. Alles gebeurd in het NU.

Dit is waar het om gaat. Dit verhaal hoort bij Ylia... mijn ikje . De IK die verteld is hoe ze heet, dat ze Christelijk (was) dat ze een meisje is, dat ze Atheneum heeft gedaan, dat ze drugs heeft gebruikt dat ze...…. blablabla..... het doet niet terzake. Het doet er niet toe. Want dit ben IK niet. Ik ben me bewust van deze IK. Dus ik ben dat bewustzijn en niet die IK.

Niet IK. Ik was altijd de getuige van dit alles. Ik zag dat het HAAR overkwam. Maar het overkwam haar. Niet MIJ. Ik ben vanaf mijn geboorte onveranderd gebleven. Ik ben bewustzijn. Ik neem alleen maar waar. Ik heb dit verhaal waargenomen. Maar neem dit niet voor waar aan.  Ik identificeer me niet langer met dit verhaal.

Ik bevind me graag in de bron van leegheid die toch gevuld is met liefde. Alles wat niet ingevuld is. Althans dat probeer ik. En dat lukt me aardig. Ik leef dus lichter, verlichter, maar ben niet voortdurend verlicht. Ik heb mijn ego nodig om in deze wereld dingen te doen, gelukkig maar. Het is een mooie truck. 

Ik heb "verlichte" momenten en momenten dat ik mij identificeer met HAAR verhaal en dan komt mijn pijnlichaam aan de oppervlakte. De pijn die ik dan voel zijn oude emoties van HAAR. Op deze momenten huil ik om al het gemis en verlies. Op het moment dat ik dit inzie realiseer ik me dat ik in mijn hoofd zit, in een verleden dat niet bestaat. Ik ga dan naar het nu, het heden. Hoe? Door mijn zintuigen te gebruiken. Horen: ademhaling, vogels, geluiden om me heen. Zien: wandel met mijn honden, bezig zijn in de tuin. Voelen: voel de warmte van de zon op mijn huid. Ruiken: ik ruik de geur van basilicum die ik net gepland heb . Proeven: ik proef de smaak van sterrenmix thee op mijn tong. Op dat moment ben ik gelijk weer in die vredige plek. Koppel ik mijn hoofd los van herinneringen die niet echt zijn maar alleen in mijn hoofd bestaan.

En zo leef ik, van dag tot dag, minuut tot minuut zoveel mogelijk in het NU. Het NU heeft geen enkel probleem, geen pijn. Het nu is gewoon het leven. En ik streef niet naar een staat van gelukkig zijn. Dat bestaat namelijk niet. Er bestaan net zoveel gelukkige als ongelukkige momentjes in het leven. Het gaat allemaal voorbij in het nu. Het leven is een proces. Het resultaat van leven is dat je lichaam sterft dus geniet in Godsnaam zoveel mogelijk van je lichaam en je persoonlijkheid. Dit is wijsheid dat komt met de jaren.

*en ja,  over de foto: ik heb twee verschillende kleuren ogen;)