MET VERVE VERVEN

Met verve VERVEN of schilderen?

'Ik ga mijn deur schilderen'. Als ik dit had gezegd tegen mijn exgenoot had hij gezegd: 'Nee, je gaat de deur verven. Schilderen is wat anders'. En hij heeft gelijk.

Hoe vaak ik ook denk dat ik schilder.... Ik verf, hobby en klungel. Schilderen is zoveel meer dan een deur van een laagje verf voorzien. Mensen hebben hiervoor gestudeerd. Ja gestudeerd ja. Want studeren is niet alleen voor mensen met theoretische capaciteiten. Schilderen is kunst.

Het begint al met grondig voorwerk. Het zorgvuldig schuren en schoonmaken van de te schilderen oppervlakken. Dit alleen al is veel werk en secuur en zwaar.

Ik begin altijd vol goede moed aan het schuren. Met muispad
of met de hand totdat de artritis in mijn polsen en nek beginnen op te spelen.

En als de vermoeidheid en de pijn intreed word ik het gauw
zat en wil ik op verven overgaan voordat ik het loodje leg. Ik krijg snel
gedachten als: 'Nou, dat scheurtje ziet toch niemand of die korreltjes van de
houtvuller vallen toch niet zo erg op?' En nee, voor een amateur is dat ook
niet erg, maar het valt echt wel op. Mij nu wel omdat ik met een vakman heb
geleefd.

Mijn exgenoot had het afplakken van een kamer ook als ware
kunst verheven. Met stucloper en schilderstape toverde hij de kamer om in een
kadootje. Zorgvuldig verpakt zodat er geen spetter op een verkeerde plek
terecht kwam.

Ik begin ook altijd vol goede moed. Kleden op de grond,
schilderstape maar om één of andere reden eindig ik altijd met duizend
omgekrulde stukjes tape op elkaar geplakt en niet strak genoeg tegen het andere
oppervlak aan. Ook vallen bij mij, meestal door onhandigheid en vermoeidheid
halverwege de klus allerlei druppels verf op de grond en altijd naast het kleed
dat ik heb neergelegd. Gek word ik ervan. Of ik ben met de tong uit mijn mond
met een klein kwastje langs randje aan het verven en ben heel tevreden als dat
is gelukt. Op hetzelfde moment van opperste concentratie heb ik dan niet door
dat mijn grote kwast uit de waterbak op de muur is geduveld. De muur die niet
geschilderd moest worden en nu dus een grote groene plek heeft. 

Als ik tussen door naar het toilet ga moet ik constateren dat ik onder de verf zit. Als ik een blik in de spiegel werp zie ik een verwilderde vrouw met een leesbril op die onder de verfspatten zit. Ook is het net alsof ik met mijn haar in een bak verf heb liggen headbangen.

Ook is het altijd zo dat ik na een paar uur geconcentreerd
schilderen mijn werk inspecteer en tot de conclusie kom dat ik enorme zakkers
heb (verftranen) en dan altijd denk: hoe dan? Groot verschil tussen mij en een
schilder is, behalve dat zij nooit zakkers hebben ook het tempo. Ik ben een
schildpad, hij de haas. Snel en goed. Dit is iets om nagelbijtend jaloers op te zijn.

Schilderen is niets meer dan het regelmatig en evenredig
verdelen van verf op een oppervlak. En hier zit hem de kneep. Regelmatig en
evenredig is een ware kunst. Met kennis van kwasten en jaren training en ervaring kun je een beetje in de buurt komen denkt ik , maar voor een niet opgeleide verver, neemt dat een heel leven in beslag.

Je kunt direct zien of er geld is gestoken in een huis. Met
andere woorden of er echte schilders zijn geweest of niet. Je ziet gewoon dat
de verf als het ware bol op het hout glanst. Alsof het er opgetoverd is. Prachtig,
glanzend opgebold; een lust voor het oog. Terwijl bij een doe-het-zelver, je
regelmatig onregelmatigheden ziet. Het is vaak een beetje over de rand, stukjes
vergeten, glanst minder en ziet er nooit strak en bol uit. Een enorm verschil.
Kwaliteit heeft zijn prijs.

Kijk er is niets mis mee om het zelf te doen. Lig met zere handen en een gare nek een dag plat maar ik heb dan ook het geld bespaard op een schilder. Maar mocht je het geld ervoor hebben, is het zo de moeite waard om een vakman te laten komen. Het is toch zo verdomd mooi. Ieder zijn vak. Ik blijf verven, hobbyen en klussen op mijn eigen manier.

Maar ik heb mijn exgenoot beloofd nooit meer schilderen te zeggen;)

Ilse Marianne ©