Fucking inconsequent

Fucking inconsequent!

Ons verstand heeft de natuurlijke neiging om snel vaste ideeën te ontwikkelen over mensen en zaken. We zijn van nature bang voor veranderingen omdat deze een herschikking betekenen van ons hele innerlijke wezen. Ons verstand leeft graag met vastomlijnde ideeën, maar juist deze zorgen voor problemen, met name als we nieuwe relaties aan willen gaan.

Laten we een voorbeeld nemen. Ik ontmoet een nieuwe liefde, laten we er vanuit gaan dat het hier om een man gaat.

De relatie is pril, de kennis over elkaar is nog gering en de aantrekkingskracht is groot. De verliefdheid spat eraf en nadat we enkele keren intiem zijn geweest begint de man enkele vaste ideeën over mij te ontwikkelen. Hij krijgt een idee/beeld van hoe ik op dat moment ben. De zogenaamde roze wolk kleurt langzaam weer wit voordat hij langzaam zal gaan veranderen in een regenwolk. De man heeft in de eerste periode een foto van mij geschoten in zijn gedachten en hij denkt dat ik zo ben, voor altijd. Dit vaste idee over mij gaat op termijn problemen veroorzaken omdat ik niet vast sta. Ik verander iedere dag.

De filosoof Heraclitus zei ooit dat je nooit twee keer in dezelfde rivier kunt stappen. Voor mensen betekent dit dat je nooit dezelfde persoon twee keer tegen kunt komen. Ik zou nog een stapje verder willen gaan door te zeggen dat je zelfs niet één keer dezelfde rivier in kunt stappen wat zou betekenen dat je zelfs niet één keer dezelfde persoon tegen kunt komen omdat zelfs tijdens een ontmoeting de persoon actief aan het veranderen is. Wij veranderen elke seconde van de dag, de hele wereld veranderd constant. Je kunt zeggen dat de enige constante factor verandering is. En laten we niet vergeten dat verandering niets anders is dan groei. (Groei kan twee kanten opgaan)

Vastklampen aan vaste ideeën over mensen leidt geheid tot onnodige conflicten. Ik blijf echter altijd veranderen en als het goed is, jij ook. Dus zullen we moeten gaan wennen aan het idee van verandering.

Mensen zijn in mijn leven gekomen en gegaan. Ze gingen omdat ze gefixeerd waren op het idee van mij toen zij mij net ontmoet hadden. Hun idee over mij was hun eerste verouderde beeld terwijl mijn werkelijkheid hun tweede beeld was. Ik was de persoon van vroeger niet meer en in plaats van mij te prijzen voor mijn groei werd ik vaak afgewezen omdat men niet met deze verandering om kon gaan. Ik had mijn houding veranderd, hield van andere kleren, had mijn uiterlijk veranderd, hield van ander eten, wilde op een andere manier seks, had mijn mening over onderwerpen veranderd enzovoorts. (Super irritant dat ik niet meer hetzelfde was). Vroeger kusten ze de grond waarop ik liep en nu spuugden ze erop. Hun herinnering van mij was slechts een foto van mij op een specifiek moment in de tijd. Dat is voorgoed voorbij. Ik ben niet meer de persoon van toen. Ik leef alleen in het NU.

(Begrijp je nu ook dat zo veel relatietherapieën gedoemd zijn om te mislukken? Maar jij was eerst zo, je zei altijd zus, je deed altijd zo... enz.)

Als je me foto's laat zien van het verleden dan kan ik een kortstondige fijne herinnering hebben aan een specifieke gebeurtenis van toen maar mezelf herken ik niet meer. Alles van toen is 'dood', bestaat niet meer en heeft op dit moment slechts een hele geringe waarde. Het is zelfs letterlijk zo dat ons hele lichaam zich heeft vernieuwd. Qua cellen hebben we elke zeven jaar een nieuw lijf, maar onze mindset is ook volledig veranderd. (als het goed is).

Picasso wilde om dezelfde reden zijn zelfportret niet verkopen. Hij zei hierover: Dit portret leeft niet, lacht niet, zingt niet, danst niet en heeft niet lief. Alles wat je ziet is dood. Hij kon niet begrijpen dat mensen geïnteresseerd waren in een portret van een dode man en heeft het uiteindelijk uit frustratie weggegeven.

Veel mensen hebben nu eenmaal vaste ideeën over dingen en mensen en wonderbaarlijk genoeg gaat dit in de praktijk ook nog best vaak goed. Want deze 'vastzittende' mensen ontmoeten vaak zelf ook alleen 'vastzittende' mensen die zelf ook niet graag veranderen. Mensen die hun leven lang 'uit principe' hetzelfde denken over zaken en mensen. Deze 'pagegaaien' of consequente mensen worden over het algemeen in deze wereld erg gerespecteerd. Consequentheid wordt over het algemeen als deugd gezien. Erg verwarrend.

Want als je inconsequent bent, zoals ik en continue veranderd, dan zeggen mensen dat je jezelf tegen spreekt en dit komt onbetrouwbaar over. Maar hoe kan ik mezelf tegenspreken als ikzelf steeds een andere persoon ben? Ik ben altijd trouw aan de meest recente versie van mezelf en ik heb besloten niet dood te gaan voordat ik daadwerkelijk dood ben.

Ik wil leven, niet vastzitten en dus blijven veranderen tot mijn laatste adem en dat betekent dat als je met mij om wilt gaan, je nooit zeker van mij kunt zijn. Als je met mij om wil gaan heb je moed nodig en de grootste moed is in staat zijn de verandering te zien, te respecteren en mee te bewegen. Dat zal niet altijd makkelijk zijn want het is veel makkelijk om je aan één beeld vast te houden.

Sommige mensen hebben ideeën van hun ouders of kerk meegekregen die ze zelfs nu ook nog uitdragen. Het idee van verandering en zelf over dingen nadenken, je mening veranderen, de kerk verlaten, je houding veranderen is soms erg bedreigend omdat je er mensen mee kunt verliezen (je ouders bijvoorbeeld), maar je krijgt JEZELF ervoor terug.

Ik kan alleen maar zijn wie ik NU ben. Ik kan alleen maar veranderen en respecteer en stimuleer ook anderen om te veranderen. Elkaar blijven respecteren in deze verandering is het mooiste wat er is. Soms veranderen mensen dusdanig dat er ook geen raakvlakken meer zijn onderling en ook dat is oké. Elkaar in liefde loslaten hoort ook bij het leven. Maar een ultieme relatie voor mij is: het erkennen van elkaars verandering en dus groeiproces. Samen groeien naar een hoger bewustzijn en bij elkaar het beste potentieel aanboren, elke dag opnieuw. Elke dag de nieuwste en beste versie van jezelf leven!