UIT DE KAST

Uit de kast

Ik heb twee kinderen. Een meisje, de oudste en een jongen.
Althans dat dacht ik. Maar ik zat er helemaal naast.

Mijn oudste Thirza had prachtig lang, dik en krullend haar. Ik kocht jurken voor haar en vond vooral haar haren geweldig. Ik liet dit ook vaak genoeg merken. Het heeft haar hierdoor jaren gekost om haar haren te durven afknippen omdat ze mij niet teleur wilde stellen. Als ik het geweten had.

Thirza had veel problemen op school. Ze was erg intelligent maar liep sociaal en met lezen vast. Het was een dramatische zoektocht naar wat er aan de hand kon zijn. Thirza was een meisje en vertoonde geen verschijnselen van jongensachtigheid maar door alle omstandigheden heb ik
dit wellicht over het hoofd gezien. Ze wist het zelf waarschijnlijk ook nog niet.

Toen er uiteindelijk Asperger, ADHD en Dyslectie was gediagnosticeerd wisten we een klein beetje waar we aan toe waren. Maar ik was als alleenstaande moeder die zelf ADHD heeft helemaal niet competent om met iemand met autisme om te gaan. Alle cursussen ten spijt moest ik na een lijdensweg constateren dat liefde soms niet genoeg is om een kind groot te brengen. Hulpverleners in en om het huis. Een gekkenhuis. Chaos ten top.

Toen ik ook nog besloot een relatie aan te knopen met een man die veel issues had, brak letterlijk de hel los. We gingen als gezin ten onder. Ik kreeg een burn-out en kon niet meer voor mijn kinderen zorgen. Ze moest door iemand opgevoed worden die haar intelligentie en autisme wel begreep.

 Dat was M. Hij was haar hulpverlener in huis en de enige met wie ze een echte verbintenis had. Hij was zo bekwaam in het naar buiten brengen van wat zij nou bedoelde dat ik telkens weer verbaasd was over zijn resultaten. Toen ik uiteindelijk in een burn/out belandde was hij dan
ook de enige aan wie ik haar toevertrouwde. Na enig gesteggel met pleegzorg kon
ze bij Martijn wonen waar ze nu nog woont. Hij heeft haar de rust geboden zodat ze 2 studies af kon maken. Hij zal voor altijd mijn held zijn al weet hij dit niet.

Toen ik met mijn nieuwe partner ging trouwen wilde mijn dochter graag in
een pak. Wij hadden onze kinderen als getuigen gevraagd. Ze droeg een pak en
haar haren strak naar achteren in een staart. Een mannelijke look. Ze voelde
zich hier comfortabel in. Ik had hier wel gedachten bij. Waarom niet in een
mooie jurk, haren los?

Toen ze naar het grafisch lyceum ging veranderde haar identiteit snel. Ze vroeg aan mij of ik het erg vond dat ze haar haren af wilden knippen. Tuurlijk vond ik dat erg maar haar wil is belangijker dan mijn wensen. Het werd korter en korter, tot kaal aan toe en ik moet toegeven, ze kon
het hebben. Ze was nog steeds prachtig. Haar kleding werd steeds mannelijker en
ze droeg altijd een baseballcap. Ik had door dat ze graag als jongen door het leven wilde gaan. Ze ging een binder dragen. Dat is een hele strakke band om je borsten te verbergen. Ze leek steeds meer op een jongen. Toen vertelde ze mij op een dag dat ze transgenderfluid queer was. Los van deze term was ik natuurlijk helemaal niet verbaasd en accepteerde dit helemaal.

Inmiddels ben ik een halve specialist in dit onderwerp maar ik wist er weinig van af. Ze voelde zich soms een jongen, soms een meisje. Wilde niet in een hokje worden gestopt. Wilde geen meisje zijn omdat ze toevallig met een vagina geboren was. Ik ben heel open-minded en vond
het heel knap van haar dat ze dit wist en hier zo bewust over nadacht. Ik zelf houd ook niet van hokjes maar had haar wel haar hele leven lang onbewust in een meisjeshokje geduwd. Ik wist niet beter. Wat een enorme weg heeft zij moeten doorlopen. Autisme, adhd, dyslectisch, transgenderfluid queer. Hoe bedoel je met een rugzakje de wereld in? 

Ze wilde eerst dat ik haar zoon ging noemen en hem. Dit is heel moeilijk voor mij. Niet omdat ik het niet wil maar omdat ik het niet gewend was en daarom ontzettend op mijn woorden moest passen wat onze relatie er niet spontaner op maakte.

Ze wil inmiddels non-binair persoon genoemd worden. Een non-binair persoon is iemand die zich niet thuis voelt in de binaire gendercategorieën man of vrouw en zich beter voelt bij een andere,
niet-binaire, genderidentiteit. ... Je kan iemands genderidentiteit met andere woorden niet altijd aflezen van hun genderexpressie. Non-binair is een paraplubegrip.

In het Engels worden ze them genoemd. De huidige binaire voornaamwoorden hij/zij, hem/haar, zijn/haar krijgen respectievelijk gezelschap van die, hen en hun.

Omdat dit zo nieuw is en zo moeilijk hanteerbaar in de dagelijkse omgangstaal maak ik hier veel fouten in. Ik wil hier vergeving voor vragen. Elke keer als ik het verkeerd zeg doe ik dit niet uit disrespect maar uit onkunde en de macht der gewoonte.

Mijn relatie met mijn zoon/dochter is kwetsbaar. We hebben sporadisch contact en dat doet zeer maar ik heb me erbij neergelegd. 'die' heeft verkering met een ander non binair persoon en ze zijn gelukkig met elkaar. 'Die" heeft ook veel vrienden die allemaal in 'hun' belevingswereld
passen.

Psychisch heeft die het heel zwaar maar dat komt door de totale lijdensweg
die die heeft moeten doorstaan. Geen aanwezige vader, uithuis geplaatst, een
incompetente moeder, veel diagnoses.

Toch wil ik hier kwijt dat ik ongelooflijk veel respect heb voor die. Die gaat inmiddels met een andere naam door het leven. Ik heb zelden een persoon ontmoet in mijn leven die zo authentiek is als die en heb veel van mijn kind geleerd over het leven en hokjes-denken. Maar
met die authenticiteit komt ook complexiteit en dat maakt hun leven niet makkelijk.

Ik houd onvoorwaardelijk van jou. Ben blij dat je bij mij veilig uit de kast kon komen. Mijn grootste wens is dichterbij je te mogen staan. Dat je me meer toelaat in je complexe leven. Tevens dat je psychisch stabiel wordt, je angsten onder controle krijgt en bovenal gelukkig bent. 

Ik ben blij dat ik in dit leven je moeder mag zijn en weet dat ik er altijd, waar dan ook, wanneer dan ook, voor je ben. Ik hou zielsveel van jou.