IK KAN NIET MEER

Ik kan niet meer

Verdwaald,  duizend tunnels

Geen einde, zicht of licht

Gedachten snijden als messen

levensader van mijn bestaan

Ik kan niet meer

Donkere watten in mijn hoofd

Te veel, te druk, te grauw

Gedachtenspinsels breien mist

De stilte gilt mijn wanhoopskreet

Ik kan niet meer

De spiegel ziet mijn ziel niet meer

Te leeg, te donker, te dof

Blinde ogen naar binnen gekeerd

Ontwaren mijn troosteloze kind

Ik kan niet meer

Zwarte muren om mij heen

Te dicht, te eng, beklemmend

Kruip ik gekweld over vloerdelen

Die mijn eenzaamheid uitademen

Ik kan niet meer

Gevangen tussen leven en dood

 Te bang, te zwak, besluiteloos

Zie ik mijn pulserende pols

Zuurstof geven aan zinloos leven

Ik kan niet meer

Gordijnen houden stralen weg

Te licht, te moe, geïsoleerd

Bedekt mijn loodzware deken

Mijn koude vreugdeloze lijf

Ik kan niet meer

Een vreemdeling bestuurt mijn geest

Te gek, te vreemd, onbekend

Voel ik me ooit nog thuis

In mijn eigen leven?

Ik kan niet meer

Geliefden kunnen niet redden

Hun liefde, hun zorg, hun angst

Op de bodem van de put

Groeit leven en liefde niet

Ik kan niet meer

Kan niet leven, durf niet dood

Te bang, te laf, definitief

Wil weer voelen en bewegen

Dansend zwaartekracht verslaan

Ik kan niet meer

Maar wil wel.